Onde o mar te bica
No Cantábrico difumínase o trazo profundo dos anos e volven os ollos brillar
HAI LUGARES que percorren distancias. Paisaxes que te fan viaxar no tempo. Que evocan épocas pasadas. Cancións que con só empezar a soar debuxan escenarios enteiros. Recendos que te fan voar cos ollos pechados. Regresar.
Cada un ten os seus. A min acontéceme que volvo ós veráns da infancia cada vez que atraveso o neboeiro do Fiouco e me planto de pé, diante do Cantábrico a escoitar o seu retrouso mareiro. Con cada sopro de airexa. Con cada onda que estoupa entre as pedras, co murmurio da escuma ó esvaecerse, vou seguindo na area as pegadas dos meus pasos, ata retroceder a ese lugar da memoria onde a praia se abría infinda por vez primeira ante os nosos ollos, de area branca, lene como pó de fariña, e quente contra o mediodía, no que as rochas abeiraban pozas de auga azul e verde e as aventuras xurdían interminables entre os seus recunchos. Alí, no punto de saída da nosa vida. De profundo olor a mar.
Aínda sen ter esa luz de beleza tan intensa que magoa das Rías Baixas, nin a sona da eternidade da Costa da Morte, o Cantábrico aberto e libre, co seu baile salvaxe, coas herbas de namorar a mercé do vento, coa bruma que o envolve, a auga temperada enredándose nas pernas, e as covas esculpidas a pracer entre acantilados converteu a unha pequena vila con nome namoradeiro nese lugar ó que voltar sempre. Alí difumínase o trazo profundo dos anos, as peles vólvense douradas e volven os ollos brillar. E ante ese mar, testemuño de tantos xullos esgotados, vou tecendo para os meus fillos unha nova estela de recordos.
Onte volvín. E mollei os pés na orela, e afundín a rutina na area. E as carreiras cotiás e ata o wif
Naquel rincón da Mariña descubrín todas as caras do mar. A calma. O mar silandeiro, amigo, dos días quedos de sol. De xogos na area e apertas de nai. A encarrexada. O mar perigoso e traizoeiro, das noites de treboada, de correntes cruzadas, das ringleiras humanas de cando aínda non había máis ca un flotador ancorado a un pao enferruxado. Das viúvas sen dó. E tamén esa outra cara dos días nos que o océano se levanta sobre as patas de atrás, belo e salvaxe. Inspirador e reparador de almas feridas. Inmenso e tan libre. Creador e ladrón de soños. Sobrecolledor como a vida mesma.
Ás veces nin eu entendo canto me revive regresar alí, máis cando moitos días do verán o ceo segue sendo tan gris coma no inverno, que un precisa cubrir os ombros para evitar o orballo e outras veces o mar vólvese tan bravo que mergullarse está case prohibido. Asusta. Porque te berra na cara. Porque se volve ameaza. Alí arriba, nesa Mariña imprevisible e verde, na que o sol abrasa oculto trala néboa, non hai moito máis que facer que gozar a terra, reencontrarse con ela, e deixarse levar. Recargarse ou baleirarse. Saboreala na mesa. Case nada.
Esa forza que desborda, esa soidade que o acompaña foron dos primeiros agasallos dos meus pais. El era o primeiro en erguerse. Marchaba a primeira hora, a gozar da luz do mencer, neses intres nos que a praia é unha saba sen marcas. Di que co ceo aínda despreguizándose, establécese un diálogo case secreto e, se escoitas ben, nalgunhas madrugadas ata podes oír ó lonxe unha serea cantar entre os baixíos. Ela collíame da man e percorría a praia enteira ao meu lado. Esa intimidade co océano, cos pés descalzos a corazón aberto, esa exhibición de poder ante ti pequeniño é un baño da máis fermosa e poderosa realidade.
De cando en vez volto a aquel refuxio. Crúzome cos vellos compañeiros de xogos e cos risos das novas xeracións, percorrendo os camiños de onte. E a historia repítese. Como daquela, mirámonos alomenos durante uns minutos. O mar e máis eu. Alí baixo eses arcos que desafían o paso do tempo entrégame unha longa marea de lembranzas. Véñenme á cabeza as tardes de mocidade que mordiamos entre pipas nos días de chuvia. Quedei coas conversas á beira do mar, o luscofusco no horizonte, as amizades eternas e as noites novas. Unha guitarra arredor do lume. Un ceo estrelado. E todo un camiño por diante.
Onte volvín. E mollei os pés na orela, e afundín a rutina na area. E as carreiras cotiás e ata o wifi. E lembreime flotando, nos seus brazos, co sol beliscándome na cara. E tamén saltando entre as ondas. E adormecendo mentres me arrolaba co seu murmurio inesgotable. Teño pouco tempo para falarlle, pero cando o miro sabe que o sinto bater moi dentro. Os días van mudando a paisaxe. Esculpindo ó seu antoxo o perfil da costa e tamén os corpos e os rostros e ata os pensamentos. Ós pouquiños. Hoxe nin o ollar é o mesmo nin tampouco a estampa que se ergue diante. Pero hai algo que permanece. Coma un amor secreto. Xusto alí onde canta o poeta, onde o Cantábrico te bica.